سازهای کوبهای یا ساز کوبه یا پِرکاشِن به سازهایی گفته میشود که از طریق ضربه، تکان، سایش، خراش یا هر عمل دیگری که منجر به نوسان شود، تولید صدا کنند. وظیفهٔ اصلی سازهای کوبهای معمولاً اجرای ضربآهنگ (ریتم) در متن آهنگ است، ولی توانایی اجرای ملودی را هم دارند. تاریخچهٔ سازهای کوبهای به هزاران سال پیش برمیگردد. این سازها احتمالاً پس از صدای انسانی قدیمیترین نوع سازها هستند. سازهای کوبهای را عموماً میتوان به دو دستهٔ سازهای کوبهای با کوک معیّن مثل زیلوفون و سازهای کوبهای با کوک نامعین مثل انواع طبل تقسیم کرد.
تنبک[۱] (تمبک، دمبک، دندونک و ضَرب) یکی از سازهای کوبهای ایرانی است.
این ساز پوستی، از نظر سازشناسی جزء طبلهای جامشکل محسوب میشود.
دَف، یکی از سازهای کوبهای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقهای چوبی است که به آن حلقههای فلزی (معمولا با ترتیب ۱-۱-۲) آویخته شده و پوست نازکی از جنس پلاستیک یا چرم و پوست حیوانات بر حلقهٔ چوبی کشیدهاند و آن با ضربههای انگشت و کف دست مینوازند. این ساز از سازهای ضربی (کوبهای) ایرانی شبیه به دایره و بندیر است که از آن بزرگتر و بمتر است. ساز دف در تولیدیها با ۳ اندازهٔ دو چهارم – سه چهارم – چهار چهارم ساخته میشود.
کاخن ((به اسپانیایی: Cajón)، تلفظ: kaˈxon) نوعی ساز کوبهای است.
کاخن لغتی اسپانیایی به معنی جعبه، صندوق یا صندوقچه است که به نوعی ساز کوبهای گفته میشود.
نوازنده کاخن بر روی آن مینشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار و بالای ساز میکوبد، صدا تولید میکند.
تِمپو یا داربوکا، یک ساز کوبهای از خانوادهٔ طبلهای جامگونه است که با هر دو دست نواخته میشود. این سازِ «پوستصدا» که از فلز، چوب یا گِلِ پخته ساخته میشود، بیشتر در خاورمیانه رایج است و در کشورهای مختلف با نامهای متفاوت شُهرت دارد. تمپو در گروه سازهای کوبهای پوستی یکطرفه (یکطرف باز) قرار میگیرد.
منبع ویکیپدیا
آموزشگاههای آنلاین سهلاچنگ فرصتی عالی برای یادگیری سازهای کوبهای به صورت اینترنتی ارائه میدهند. از طریق این پلتفرم، شما میتوانید به طور انعطافپذیر از لحاظ زمانی با معلمان حرفهای در سراسر ایران در ارتباط باشید و به صورت آنلاین به کلاسها دسترسی داشته باشید. این نوع آموزش میتواند به شما اجازه دهد تا با توجه به زمان خودتان و به صورت منظم به یادگیری پرداخته و تداوم را در مسیر پیشرفت خود حفظ کنید.